چرا هم‌دیگر را قبول نداریم؟

اما برخی از سرمایه های اجتماعی دستاوردهای منحصر به فردی را دست کم در زمینه رشد و توسعه اقتصادی به دنبال داشته است:

1. فرهنگ همکاری ، هماهنگی و همکاری متقابل که 2600 سال پیش توسط کنفوسیوس گرد هم آورد و مردم عادی را از کشاورز ، کارآفرین ، متخصص تا مدیر مسدود کرد.

2- بر خلاف دیکتاتوریهای خاورمیانه ، دیکتاتوریهای چین تابع نهادها ، اهرام و طبقات شبیه شاه بودند. این سنت در دوران رژیم کمونیستی نیز ادامه داشت. پادشاه چین نه تنها با طبقه نخبه و طیف وسیعی از سیاستمداران مشورت کرد ، بلکه بدون دستیابی به اجماع سیاست را دنبال نکرد. این شیوه حکمرانی و تصمیم گیری تأثیر بسزایی داشت و مردم را علاقه مند ، وفادار و وابسته به وزن دولت کرد. در مقایسه ، تحت دیکتاتوری صدام یا ناصرالدین شاه ، آنها نه وزیر امنیت داشتند ، نه وکیل و نه مشاور. دیکتاتوری هرم چین هزاران عامل و نخبگان سیاسی را با پول و دستگاه های دولتی خارج از موقعیت مرتبط می کند.

3. یکی از شاهکارهای دانشگاهی کنفوسیوس ، آموزش “صداقت” و رد کاری است که هیچکس در آن مهارت ندارد. چنین آموزشها و سیستمهایی (عملکرددر زمینه های فلسفی دیگر در اروپای غربی و آمریکای شمالی در قرن نوزدهم ، مانند اصالت مطلوبیت.فایده گرایی) ، کارایی ، سازماندهی (فدرالیزه شدن) و لیبرالیسم ظهور کرد و به تدریج نهادینه شد. در مقابل ، صداقت و مهارت به عنوان پیش شرط های رشد و توسعه نسخه چینی های آن بیش از دو هزار سال است که در روح جامعه و فرهنگ دیکتاتوری چین زندگی می کنند.

4- حکومت دیکتاتوری چین معمولاً از نهادهای حکومتی تشکیل شده است ، نه بر اساس شخصی مانند صدام ، قذافی یا حسنی مبارک. هنگامی که یک هیئت حاکمه یا یک گروه نخبه وجود دارد ، در همان زمان یک جریان “فرآیند ایجاد اجماع” در طیف وسیعی از ایده ها ، سیاست ، احزاب ، اکثریت / اقلیت ها و از همه مهمتر افرادی با مهارت ها و تخصص های مختلف وجود دارد. به وجود یک گروه نخبه که دارای احساس امنیت و اهمیت برای موقعیت و ایدئولوژی خود هستند ، کلید رشد و توسعه جهان امروز است ، به طوری که موقعیت مثبت برزیل ، مکزیک ، هند ، اندونزی ، مالزی ، سنگاپور و ویتنام در این چارچوب نظری قابل تجزیه و تحلیل است. کشورهای غربی از طریق رویکردهای حزبی به طبقه نخبه و حاکم دست یافتند و غیر غربی ها به فرهنگ سازی ، نیاز به توسعه اقتصادی و فرهنگ کنفوسیوس مانند چین دست یافتند.

5. توسعه اقتصادی چشمگیر برزیل ، هند ، ویتنام ، کره جنوبی ، اندونزی و چین در سی سال گذشته تنها در جریان جریانات مختلف و در وجود شورای حکام و نخبگان صورت گرفته است. آنچه شهروندان این کشورها انتظار داشتند: ثبات اقتصادی و ثبات تصمیم گیری. از یک سو روحیه یادگیری و مشورت و اعتقاد به مهارت و تقسیم کار ، از سوی دیگر ، تصمیمات این سری از کشورها با سابقه دیکتاتوری و استبداد را منطقی کرده است. این وابستگی به دانش و مهارت ها به قدری افزایش یافته است که چینی ها با توجه به اینکه آنها سهامدار عمده بانک سرمایه گذاری مدنی چین هستند (بانک سرمایه گذاری زیرساخت های آسیایی) اما دو آلمانی با تجربه و دو معاون اصلی بانک در امور بانکداری انگلیسی (یواخیم فون ایمزبورگ و دانیل الکساندر) سپرده­پایان. چینی ها­آنها به فرهنگ ، مدنیت و سابقه خود بسیار افتخار می کنند ، اما از مشاوره و یادگیری در مدیریت شرم نمی کنند ، و گاهی اوقات مهمترین مراکز مشاوره مانند مک کینزی و شرکت آنها برنامه های خود را به اشتراک می گذارند. این اطمینان به نخبگان و خود هیئت مدیره ، اهداف آنها ، سرزمین آنها و آینده آنها مربوط می شود. وقتی در کشوری نخبه ای وجود دارد ، یک خارجی نمی تواند به راحتی در آن نفوذ کند. وقتی عوامل کشور با افراد طبقه حاکم احساس ارتباط نکنند ، تأثیر خارجی ایجاد می شود. وقتی در کشوری نخبه ای وجود داشته باشد و بهترین و عاقل ترین اعضای هیئت مدیره گرد هم آیند ، صحبت دقیق و عمل صحیح به یک قاعده تبدیل می شود. وفاداری به کشور و حفظ و توسعه آن منوط به وجود طبقه ای نخبه است که استدلال های زیادی را در درون خود مطرح می کند ، ملاک بحث آنها کل کشور است و آنها تصمیمات جمعی می گیرند. دموکراسی زمانی آغاز می شود که این ایده ها و تصمیمات نخبگان نیز توسط مردم حمایت شوند ، که در نهایت منجر به قرارداد اجتماعی می شود. اگر نخبگان چینی به تقسیم کار ، صداقت ، مهارت ، نظم و ترتیب و اهرام سازمانی اعتقاد نداشتند ، نه از طریق لیبرالیسم غربی ، بلکه بر اساس آموزه های کنفوسیوسی ، نمی توانستند 3 تریلیون دلار ذخیره ارزی جمع آوری کرده و به اکثر مردم وام دهند. جهان.دیپلماسی بدهی)

تاریخ سیاسی ایران تاریخ افراد است: از خوارزم شاه ، ملکشاه ، بهرامشاه ، سلطان حسین ، شاه اسماعیل و شاه سلیمان گرفته تا کریم خان ، آقا محمد خان ، مزفرالدین شاه ، رضا شاه و محمدرضا شاه. جزئیات تاریخی به وضوح نشان می دهد که بین سطح قدرت پادشاه و اطرافیانش حتی وزیران و دربار توازنی وجود نداشت: او پادشاه بود و تعداد زیادی اپراتور داشت. هیچ گروه نخبه یا حکومتی به این معنی که مسئولیت جمعی برای پذیرش توصیه های آنها ، اشتراک قدرت و حفاظت از کشور و سرزمین وجود نداشته باشد. منظور از نخبه دسته ای از افراد عاقل ، آگاه ، حرفه ای ، متعادل ، متعادل و معمولی است که به طور تصادفی پیشرفت نکرده اند بلکه گام به گام و با توانایی پیشرفت کرده اند. خوانندگان محترم آشنا با طبقه نخبه هند ، اندونزی ، برزیل ، کره جنوبی و سنگاپور می توانند مقایسه خوبی را انجام دهند.

اگرچه رضاشاه و محمدرضاشاه مدتی با نخبگان همکاری کردند ، به ویژه در پنج سال آخر حکومتشان ، اما با قضاوت و طرز فکر خود تصمیم می گرفتند. هنگامی که در کشوری نخبه ای وجود ندارد ، اپراتورها با شایستگی و دانش انتخاب نمی شوند ، بلکه بر اساس وفاداری کامل و اطاعت از دستورات منصوب می شوند. در چنین قالبی ، اپراتورها نیز زیردستان خود را بر اساس وفاداری تعیین می کنند. اگرچه اکثر این افراد حکومت می کنند ، اما در داخل یکدیگر را نمی پذیرند و هیچ تعهدی به سیستم سیاسی یا منطقه ای ندارند. پنج ماه قبل از انقلاب ، در 18 سپتامبر 1978 ، کارکنان بانک مرکزی لیستی از 177 شخصیت برجسته پهلوی را منتشر کردند که بیش از 2 میلیارد و 200 میلیون نفر را از کشور خارج کرده بودند. دیکتاتوری ایرانیان در عصر پهلوی، 1397 ، صص 291-290). به محض این که اپراتورها در اواسط سال 1978 متوجه ضعف های شاه شدند ، از صحنه فرار کردند. اما اگر نخبگی وجود داشته باشد ، مشکلات و چالش ها را مشاهده می کند ، سعی می کند آنها را به موقع حل کند ، در ذهن و علاقه یک نفر حکم می کند و اپراتورها سهامدار ، مشترک و اعضای نخبگان می شوند. دولت. وقتی نخبگی وجود ندارد ، مدیران یکدیگر را نمی پذیرند زیرا خود را وفادار به شخص می دانند و این فرهنگ رد یکدیگر به تدریج در سراسر جامعه گسترش می یابد.

از منظر روانشناسی اجتماعی ، می توان استدلال کرد که افراد یکدیگر را نمی پذیرند زیرا دارای ویژگی های زیر هستند: انحصارطلبی ، خودخواهانه ، خود محوری ، خود محوری ، شهرت طلبی ، بلندپروازانه و خودخواه. اما این ناکارآمد است و دلایل ظهور این ویژگیها باید در سیستم حکمرانی و مدیریت باشد. این علائم را می توان در شهروندان عادی مشاهده کرد ، اما سیستم مدیریت ظهور آنها را اجازه نمی دهد یا محدود می کند. ویتنام و چین هر دو دیکتاتور هستند ، اما حداقل در زمینه مسائل اقتصادی و روابط بین الملل ، بسیار تخصصی ، بر اساس دانش حرفه ای و انسانی. داده ها و حقیقت دارای قدرت هنگامی که یک وزیر حتی چند کتاب با موضوع وزارت خود نخوانده است و سالها وزیر بوده است ، رویکرد تصمیم گیری او در سازمان او به طور طبیعی منجر به ناکارآمدی ، اشتباهات مکرر ، بی تفاوتی و چاپلوسی می شود.

شاید دلیل اصلی اینکه چرا روسیه با قدمت تاریخی ، وسعت جغرافیایی ، شکوه ادبی ، منابع طبیعی منحصر به فرد و حدود ده هزار سلاح هسته ای ، این است که حتی کالاهای درجه یک ندارد. صحبت کنید ، منابع را بهینه کنید ، از مشاوره بخواهید و یاد بگیرید ، این کشور فوق العاده را مدیریت کنید. تاریخ روسیه نیز تاریخ مردم است. همین اصل نخبه در مورد کارآفرینی نیز صدق می کند. در حالی که کارکنان و کارگران شرکت هایی مانند علی نسب ، ایران ملی ، تویوتا ، پاناسونیک و سامسونگ به طور کلی احساس می کنند که با سازمان “در ارتباط” هستند و با انگیزه کار می کنند ، آنها وفاداری خود را در فراز و نشیب های شرکت نیز نشان می دهند. در نشست داووس در مورد حکمرانی خوب ، مرکل که دو ماه دیگر بازنشسته می شود ، اظهار داشت: تا زمانی که در مورد سیاست بین دولت آلمان ، پارلمان ، احزاب و بخش خصوصی و سپس با افکار عمومی ، اجماع وجود نداشته باشد. شما آن را آزمایش نکرده اید ، آن را امتحان نکرده اید. به عنوان مثال ، خط لوله گاز روسیه به آلمان (نورد استریم 2چنین اجماعی علیرغم ده سال مخالفت دولتهای آمریکا ادامه یافت و سرانجام دولت بایدن را مجبور به کناره گیری از چند هفته قبل در برابر اجماع دولت و مردم آلمان کرد.

مورگان شوستر که در اواخر دوره قاجار برای تنظیم ترتیبات مالی و مالیاتی به ایران دعوت شده بود ، بیش از هفت ماه دوام نیاورد زیرا با مدیریت هیئت مدیره ، دولت و نخبگان روبرو نبود ، اما این کار را کرد. کتاب. مردم راضی. وقتی نخبه است ، نظم بیشتر می شود. وقتی احساس مسئولیت نسبت به سرزمین وجود دارد ، طبقه ای نخبه شکل می گیرد و وقتی مردم طبقه نخبه را انتخاب می کنند ، دموکراسی آغاز می شود. شاید از نظر سنت های رایج و قدیمی ایران و جهان ، مهم نیست که ناصرالدین شاه 48 سال و 4 ماه حکومت کرد ، اما مشکل این بود که همه امور کشور تابع منافع بود ، یک نفر ادراکات ، ذهنیت ، ادراکات و ملاحظات..­این وزن ، وزن و روش یادگیری نبود (فرایند سیاست گذاری) فرانکو چهل سال (1975-1935) بر اسپانیا حکومت کرد ، اما در دوران تصدی وی روابط خصوصی و روابط بین المللی رونق گرفت و مکاتب مختلف دولتی شکل گرفت ، تا جایی که یک دهه پس از مرگ او ، کشوری با سابقه چهل سال دیکتاتوری به اتحادیه اروپا پیوست و به یکی از دموکراسی های برجسته جهان تبدیل شد. در هر دو نوع دموکراتیک و غیر دموکراتیک ، اختلاف نظر زیادی در مورد این رویکرد وجود دارد­و سیاست­چیدمان­آیا آنجاست وجود یک نهاد حاکم بر گفتگو در داخل دولت عمق می بخشد و منافع کل کشور را در نظر می گیرد. هنگامی که یک نخبه در کشور وجود دارد ، لازم است که استدلال ها ، روش عنوان ها را مطرح کنید­ مخالفت از بین می رود ، هر نخبه ای در برابر یکدیگر گشوده می شود و برای اقناع و بحث منطقی تلاش می کند. فقدان مهارت ، دانش ، ایجاد اجماع و سیاستگذاری­رقبا ، کشور ، وطن ، کارآمدی ، آینده و دولت-ملت آنها بارور نیستند. هنگامی که یک سیستم نخبه شکل می گیرد ، افراد شایسته جذب مدیریت می شوند­است. وقتی هیچ سیستم نخبه ای وجود ندارد ، افراد ضعیف ، در جستجوی پول و موقعیت ، بر مدیران حکومت می کنند.­بودن. افراد شایسته مجبور نیستند خود را ثابت کنند زیرا هم قوانین مسابقه را می دانند و هم از بودن با روشنفکران دیگر لذت می برند. هنگامی که نخبگان شکل می گیرند ، مردم مجبور می شوند از روی خونسردی کامل یکدیگر را بپذیرند و این گرایش به تدریج به فرهنگ عمومی تبدیل می شود.

در مکزیک 300 سال گذشته با سه قدرت (فرانسه ، اسپانیا و ایالات متحده) همراه بود ، اما با بهترین استفاده در گفتگوهای بین دولتی و سیستم نخبگان ، اکنون بیش از 1 تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی دارد. کره جنوبی (و کره سابق) همیشه با ژاپن ، چین و روسیه در ارتباط بوده است ، اما با هم افزایی فوق العاده خود در سطح نخبگان ، به کشوری با اهمیت جهانی تبدیل شده است. بنابراین ، بحث تجاوز مغول و نقش روسیه و انگلیس باید پایان یابد. کشورها ، مانند افراد ، در جمع آوری توانمندترین افراد در یک سیستم منتخب و ایجاد فضایی برای طیف وسیعی از دیدگاه ها ، به اطمینان نیاز دارند. (نقص)، نه تنها از خود محافظت می کنند بلکه شروع به رشد می کنند. از نظر تاریخی ، اگر ایرانیان دارای طبقه نخبه بودند ، روسیه و انگلیس نمی توانستند رضاشاه را در چهار ساعت از قدرت برکنار کنند. تنها یک خارجی در ایران بود. تا زمانی که ایرانیان جایی برای یکدیگر باز نکنند ، با ایده های متفاوت و طبیعی برخورد نکنند و نخبه نشوند ، در فراز و نشیب های تاریخی باقی خواهند ماند. ایران خاص نیست و می تواند به راحتی از چین ، اندونزی ، هند و کره جنوبی درس بگیرد. شناخت این جهان شگفت انگیز و بیرون آمدن از حلقه بسته اولین شرط فکری برای ایجاد نخبگی منسجم برای پیشرفت و توسعه است.