درگذشت مسیحِ زندان قصر – ماه نیوز

ESNA به گفته مهرداد غدیر در یادداشتی Impact-A ایران وی نوشت: “اگر نمی دانید رئیس زندان کسار در دوران رژیم قبلی چه کسی بوده است” ، خبر درگذشت وی این تصور را نیز ایجاد می کند که این اتفاق در خارج از کشور رخ داده است و اگر این سوال در ایران ایجاد شود ، چگونه پلیس شاه انقلاب اعدام شیخ صادق خلخالی آغاز شد و پس از سالها زندانی شدن ، ممکن است او بر روی پیری و تنهایی چشم بسته باشد. اما وقتی می دانیم نام وی سرتیپ اصغر کورنگی است و در دهه 1940 ، او رئیس زندان کسار و معاملات وی با زندانیان سیاسی برجسته و افرادی مانند آیت الله طالقنی ، باجراگان و دکتر سحابی بود ، وی انقلابی نپذیرفت. دادگاه به تنهایی. کشور نیز به یک دولت موقت تبدیل شد.

اگر فیلم “هندی” ساخته نیما جاویدی با نقشی متفاوت در فیلم “نوید محمدزاده” را دیده باشید ، نقش “سرگرد نعمت جاهد” را به خاطر می آورید و من قبلا نیز در مورد این فیلم نوشته ام ، نمونه واقعی سرگرد جاهد سرتیپ کورنگی بود اکنون ما آنها را “دیر” صدا خواهیم کرد. این کارگردان و بازیگر در جلسه فیلم از الگوی فرمانده کورنگی نام بردند و خوشبختانه خاطرات وی توسط روزنامه نگار با استعداد – خانم مهسا جزینی – در قالب کتاب منتشر شده است. با عنوان “مسیح در قصر”.

اصغر کورنگی در سال 1958 در اصفهان متولد شد. وی در مدارس ابتدایی و متوسطه شهر تحصیل می کند. او می خواست در یک کنکور پزشکی شرکت کند ، اما روزگار او را به آکادمی پلیس تهران برد و البته البته در رشته حقوق تحصیل کرد و گرچه از قلبش این کار را دوست نداشت اما همچنان در نیروی پلیس باقی ماند. او خودش گفت که چندین بار سعی کرده است کلانتری را ترک کند اما سرنوشت او ماندن در کلانتری بود. از آبادان تا گنبد کاووس ، از اصفهان به تهران و سپس مدتی را به عنوان رئیس زندان در خدمت خود گذراند و در سال 1344 به ریاست زندان کسار رسید.

مهمترین خاطره سرتیپ کورنگی البته به زمانی برمی گردد که وی مدیر زندان کسار بود. نحوه برخورد او با زندانیان ، به ویژه زندانیان سیاسی آن زمان ، برای خواننده امروز شگفت آور و جالب توجه است. به خصوص داستان صمیمیت و دوستی آنها با زندانیان سیاسی برجسته.

اهمیت حافظه کورنگی این است که برای ما تصویری متفاوت از پلیس آن زمان ترسیم می کند ، زیرا دانش ما از پلیس و به ویژه زندان های آن زمان به طور کلی از دوران رضاشاه گرفته شده و قطعاً زبان این زبان است زندانیان سیاسی دوره محمدرضا شاه اندک هستند ، زیرا بیشتر توصیفات مربوط به نوع رویارویی با ساواک است و از این نظر ، خاطرات وی به غنای زندان و زندان می افزاید. تاریخ نگاری پلیس دوره پهلوی دوم ؛ به ویژه این بار این حرف از زبان زندانی نیست بلکه از دیدگاه مخالف یعنی رئیس زندان بیان می شود.

با خواندن خاطرات ، جای تردید است که ساواک هاله و زندان اوین نه تنها دولت شاه را تقویت می کنند ، بلکه رفتارهای آنها پایه های رژیم را سست می کند ، اتفاق نمی افتاد که رژیم پهلوی چنین سرنوشتی پیدا نکند.

کورنگی کسار مدیر زندان بود ، اما او شخصیت زندانیان برجسته ای مانند طالقنی و بازاراگان را درک می کرد و همیشه به آنها احترام می گذاشت و البته این سابقه مانع از آن شد که بسیاری از همرزمانش پس از انقلاب به همان سرنوشت دچار شوند در حالی که نه سرپرست و نه زندانیان هرگز پیش بینی نکردند که داستان به سرعت رو به زوال خواهد بود. با این حال ، برخلاف بسیاری از مقامات عالی رتبه که دستگیر ، پاکسازی و یا اخراج شدند ، آنها به دعوت دولت موقت به کار خود با پلیس ادامه دادند و پس از استعفای دولت موقت ، به عنوان معاون افسران اطلاعات پلیس بازنشسته شدند.

کورنگی در خاطرات خود زندانیان سیاسی برجسته ای را توصیف می کند که سالها بعد به شخصیت های برجسته انقلاب تبدیل شدند: “دکتر سامی جوان بود ، اما از بلوغ و بالندگی یک پیرمرد برخوردار بود. او فردی صادق ، صمیمی ، انسان دوست و انسان دوست و انسان دوست. من مجذوب رفتار و آداب اخلاقی دکتر یدالله سحابی شدم ، و من واقعاً او را یک مقدس می دانم. آیت الله منتظری مردی بسیار معقول ، مذهبی اصولگرا ، با صفا و قلب پاک و روستا بود و صداقت. نائوری نیز آرام و ساکت بود و از مردم مراقبت می کرد. “آقای هاشمی یک جوان و لاغر رفسنج بود ، اما بسیار قوی و با وقار بود ، و من او را بارها دیدم که می خواند ، و او مجلات انگلیسی را برای من خواند. خیلی جالب. فقط احساس جالب شد … “

وی سالها سخنران نبود تا اینکه سرتیپ کورنگی در نوامبر 2012 برای تقسیم خاطراتش به سراغش رفت و چون پیر بود و می خواست خاطرات خود را در جایی ثبت کند ، اعتراف کرد. نشر رومانه – مهسا جزینی بعداً در قالب کتاب “قصر در قصر” نوشته مهسا جزینی – خاطرات نشر روزنه.

برای دانستن اینکه سرتیپ کورنگی کی بود و چه کاری انجام داد ، کافی است بدانید که در طی سالهایی که وی مدیر زندان کسار بود (14444444 تا 14484848) حتی یک زندانی تبعید یا تنبیه نشده است. البته غیر از او ، سرگرد تموری ، معاون رئیس زندان کسار نیز در این ماجرا دخیل بود.

این خاطره نیز جالب است: “آقای طالقنی سه ماه قبل از پیروزی انقلاب از زندان آزاد شد و پسرش به او گفت كه من باید نزد او بروم. ما بیشتر شب ها به خانه او می رفتیم. بسیاری از افراد مذهبی و اعضای نهضت آزادی نیز آمد. اعتراضات و بحث های بعدی پس از یک شب گزارش مبنی بر حمله مردم در خیابان فورواردین به منزل یک سرهنگ ارتش در حال انجام وظیفه در سایوک ، کشتن سرهنگ و غارت خانه وی ، اوج گرفت و منزل سرهنگ در راه تهران بود دانشگاه. مرحوم تالاخانی از این خبر بسیار ناراحت بود. او اغلب لا اله الا الله می گفت و حال و هوای خاصی به او می بخشید. او چنان ناراحت بود که همه تحت تأثیر قرار گرفتند. او به پسرش گفت که هر چه زودتر به پاریس برود تا من بعد از مدتی او به اتاق دیگری رفت که در آنجا یک تماس تلفنی بود. چند دقیقه طول کشید. تمام شد و اکنون بهترین زمان است. اما آقا گفت خیلی زود است. آقای طالخانی گفت: “من به او گفتم مردم یکدیگر را می خورند ، اما او گفت خیلی زود است.” مرحوم تالاخانی مرد حساسی بود. غالباً هنگام شنیدن فاجعه ، اشک از چشمانشان جمع می شد. “وقتی رفتار نامناسبی از سوی یک افسر دید ، او را نصیحت کرد.”

پس از پیروزی انقلاب ، هنگامی که هیچ اعتمادی به پلیس و نیروهای پلیس در رژیم قبلی وجود نداشت ، نخست وزیر دولت موقت ایمان کورکورانه ای داشت که تصمیم گرفت رئیس پلیس شود تا نشان دهد محبوبیت انقلاب چیست. کاخ حاکمیت استبدادی را می توان رئیس پلیس یک دولت انقلابی دانست و از آنجا که امام خمینی (ره) او را به عنوان زندانی سابق نمی شناخت ، زمینه دیدار وی با رهبر در اواخر انقلاب را فراهم می کند. . آیت الله منتظری نیز این موضوع را تأیید می کند و آیت الله طالخانی ضمن تأیید رفتار خوب وی و مقایسه وی با رئیس زندان هارون الرشید ، علی ابن یاکتین ، شهرداری تهران را برای وی مناسب تر می داند. فرمانده کورنگی خود سرهنگ ماجالی را پیشنهاد می کند و پیشنهاد شهرداری تهران رد می شود و کورنگی معاون رئیس پلیس است.

یک اتفاق جالب در زندگی وی پس از انقلاب این بود که دکتر ابراهیم یزدی ، معاون نخست وزیر در امور انقلاب ، در مراسم معارفه اولین فرمانده پلیس پس از انقلاب حضور یافت و بلافاصله به پلیس رژیم پهلوی حمله کرد و به طور غیرمستقیم می خواست به سرهنگ مجعلی بگوید و بنابراین انتخاب بیشتر دشوار شده است ، و این واقعیت که مانند بسیاری دیگر نیست. در پایان سخنان دکتر یزدی ، فرمانده کورنگی پشت صحنه ایستاده و می گوید: “آقای دکتر! اگر مهندس باجراگان اینجا بود ، به شما جواب می داد ، اما اکنون من پاسخ خواهم داد.” شما در ایران نبودید و تازه برگشتید. هست ، و تصور شما از کل پلیس درست نیست ، و شما را به عنوان یک فرزند ناتنی اشتباه گرفته اند ، و همه فرزندان ناپدری مانند شکنجه گرها نبودند. “آیا:” من مدیر زندان کسر بودم و اکنون آقای هستم معاون رئیس پلیس ، که فرمانده مستقیم او آقای باجگران ، نخست وزیر است. “

در روزهای کرونا فرصتی برای برگزاری مراسم یادبود وجود ندارد و آنچه در حال حاضر برای آن اعلام می شود یک دفتر یادبود در مرکز دائرlopالمعارف اسلامی است. ارتباط قضیه چیست؟ “یعنی رئیس دائرlopالمعارف اسلامی ، محمد كاظم موسوی ، نیز زندانی رژیم بوزنارد پهلوی بود و پس از استقرار در سازمان ، وی از فرمانده قرانگی دعوت به همکاری كرد تا زندانبانان و زندانیان بتوانند با هم كار فرهنگی كنند. دیروز.”

انتهای پیام